สวัสดีครับทุกท่าน ไม่ได้พบกันเสียนาน หลังจากกลับมาจากญี่ปุ่นก็ว่าจะแวะอัพบล็อคอยู่ หรอกนะครับแต่อะไรๆมันก็ยุ่งขึ้นขนาดเเวลากดเปิด PS3 ยังไม่มี (_ _|||)
ไว้เดี๋ยวจะเอาเรื่องราวการ seichijyunrei (การไปตามอนิเมะเรื่องต่างๆยันสถานที่จริง) มาอัพแน่นอนครับ เอาล่ะๆมาเข้าเรื่องกันดีกว่า เนื่องจากเป็นที่ดราม่ากันเหลือทนเรื่องตอนจบของ น้องสาว นะครับ จริงๆดราม่าเรื่องบทของแมวดำนี่รู้สึกจะมีกันมาตั้งแต่ช่วงนิยายเล่ม 10 รึเปล่านะครับ ที่ถึงกับมีคนพยายามฆ่า ฟุชิมิซัง(คนเขียนเรื่อง) กันเลยทีเดียว รอบนี้ก็ตัดหนังสือแสดงความไม่พอใจ บ้านเราก็เอากับเค้าด้วย อ่านแปลไทย แถมแปลไทยรู้สึกออกมาแค่ 4 เล่มใช่ไหมนะครับ? อ่านแค่ต้นๆเรื่องแต่ดันไปอ่านสปอยตอนจบแบบสั้นๆจากที่ไหนไม่ทราบ แล้ว โวยเผาโชว์ ซะงั้น ส่วนตัวผมว่าไอคนยุ่นที่ตัดหนังสืออย่างน้อยมันยังอ่านครบ นะฮะ แล้วตอนโวย ก็พาดพิงเคียวสึเกะซะเสียเลย ผมอ่านแล้วอยากตอบนะครับ แต่ช้าไปเหมือนกระทู้โดนล็อค(อดร่วมมาม่า) แต่ผมอ่านที่คุณโวยผมก็รู้ได้ทันทีเลยว่าคุณอ่านไม่ครบอ่านไม่ถึงไหน - - เอาจริงๆอ่านไทยครับ 4 เล่มยังเนี่ย
แต่อย่างไรก็ตามผมก็ไม่คิดว่าการ เอาความไม่ชอบใจของตนไปลงไม้ลงมือกับสิ่งของอย่างหนังสือ จะเป็นสิ่งที่ดีหรอกนะครับ คุณอาจจะว่าผมได้ว่ามันเป็นของตัวเองมันเป็นอิสระของคุณ โอเช งั้นผมขอเขียนด่าคุณแล้วกันเพราะมันเป็นอิสระของผม(เกรียน ซะงั้น)
ดราม่าไปใกล ไหนๆก็ไหนๆครับเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาแฟนอย่างผมก็ไม่มีทางพลาดได้ โทรไปบอกเพื่อนที่อยู่ญี่ปุ่น ให้ไปนอนรอหน้าร้านเปิดวันขายแล้วเอามาที่ไทย ณ บัดนาว 555+ ใช้งานคนเถื่อนจริงๆ เรา ก็ได้มาและอ่านไป 200+ หน้าได้ครับเลยค่อนเล่มแล้ว วันนี้เลยมีความยินดีที่จะมาสปอยทุกท่านสำหรับ ท่านที่สงสัยว่า อะไรจะดราม่าแรงขนาดนั้น เกิดอะไรขึ้นกับแมวดำ?
ส่วนตัวก็เห็นด้วยครับว่าแรงจริงๆ(แต่ก็ไม่ใช่เรื่องให้ตัวเองระบายอารมณ์กับสิ่งของแล้วไปประท้วงคนเขียนเฟ้ย) ยังไงแต่ละคนรับรู้เข้าใจไม่เท่ากันครับ เพราะงั้น ผมเลยเขียนสรุปแต่อยู่ในรูปของการเล่าเรื่อง มาครับ คือจะสรุปจากนิยายแต่เขียนให้ได้ในอารมณ์และสำนวนจากนิยายครับ วันนี้ intro นานเหลือเกิน dewa dewa
---------------------------------------------
หลังจากตอนที่เลิกกันไปแล้วพระเอกก็ได้ให้สัญญา ไว้ว่าจะมาบอกความในใจกับแมวดำ
"แฮ่ก แฮ่ก"
เสียงหอบจากการวิ่งด้วยความเหนื่อนล้า ทั้งๆที่ก็ไม่ได้นักอะไรไว้ แต่รู้สึกว่ายังไงก็ต้องบอกให้ได้....คราวนี้แหละต้องรักษาสัญญาให้ได้
"แฮ่ก...แฮ่ก..."
คำคืน ที่หิมะร่วงหล่นของเดือน 12
อุณภูมิของร่างกายที่ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ พร้อมกับภาพเบื้องหน้าที่ค่อยๆมืดลง พาลนึกถึง คำพูดของแมวดำจะชอบพูดถึงโลกแห่งความมืดของเธอ ราวกับภาพข้างหน้าของเราตอนนี้เลยไม่ใช่รึไง
"ฮะ เรื่องที่ยัยนั่นบอกท่าทางจะไม่ได้โกหกแฮะ"
ดันหัวเราะออกมาจนได้
"แฮ่ก..แฮ่ก"
ตอนแรกที่ได้รู้จักกับเธอในฐานะเพื่อนของน้องสาว ได้พูดคุยกับเธอในฐานะเพื่อน ได้ดูแลเธอในฐานะรุ่นพี่ และ ได้อยู่เคียงข้างเธอในฐานะคนรัก
ในที่สุดก็ค่อยๆเห็นบ้านแมวดำขึ้นมาแล้ว ทว่าคนๆนั้นเหมือนจะยืนรอคอย การมาของตน อยู่แล้ว
ทั้งๆที่ไม่ได้นัดอะไรกันไว้แท้ๆ แต่เหมือนเธอจะรับรู้และรอคอยตนอยู่ และทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น เราก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อยนิด
"ฝ่าฟันมาจนได้สินะ ไม่เลวเลยนี่"
ราวกับตอนที่เจอเธอครั้งแรกทั้งชุดและคำพูดอวดดี นั่น
"เรามีเรื่องที่อยากจะบอก"
"อืม"
สิ่งที่จะพูดออกไปนั้น คงไม่ต่างกับการทำลายความฝันที่เธอวาดไว้ใน Destiny record จนเละเทะหมดสิ้น
อยากจะยืดเวลาไปให้นานกว่านี้
แต่ดูเหมือนว่าคงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะตนได้ให้สัญญาไว้กับพ่อแมวดำ ไว้แล้วว่าจะบอกความจริงกับเธอ
เพราะงั้นเลยต้องบอก
"ฮึก...ฮึก..."
"อาระอาระ ร้องไห้ซะแล้ว น่าสมเพจจริงๆเลยนะ...มีเรื่อง...ที่อยากจะบอกไม่ใช่หรือ"
แม้คำพูด ตะดูเย่ยหยิ่ง แต่ภายในน้ำเสียงนั้นกลับสั่นอ่อนไหว
"รูริ..."
"อะไรหรือ เคียวสึเกะ"
การเรียกตอบ เหมือนวันวานที่ยังคบกันอยู่นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายของทั้งสองคน
"เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว! เพราะงั้น....จึงเป็นแฟนกับเธอไม่ได้!"
เราตะโกนดังก้อง
"หึ"
เสียงหัวเราะของแมวดำ
"ฉันแพ้แล้วสินะ ยอดเยี่ยมมาก...เธอในตอนนี้ ไร้ซึ่งคุณสมบัติที่จะสืบทอด สายเลือดแห่งความมืดแล้ว"
แมวดำหยิบสิ่งของบางอย่างขึ้นมา
"นั่น..."
สิ่งที่แมวดำหยิบขึ้นมาคือ Destiny record
ภายในหนังสือเล่มนั้น คือคำขอและภาพในฝันของ แมวดำ
เป็นสิ่งที่หากต้องแลกด้วยชีวิตแมวดำก็อยากจะให้มันเป็นจริงให้จนได้
และในหนังสือเล่มนั้นก็มีความทรงจำในช่วงที่เคียวสึเกะกับแมวดำ ได้ร่วมสร้างกันมาต่างๆนาๆ
"อยากให้รุ่นพี่มาที่บ้าน"
"อยากไปสระว่ายน้ำกับรุ่นพี่ไป"
"อยากให้รุ่นพี่ไปรู้เรื่องของฉัน"
"ข้าวกล่องมื้อนี้เป็นไงบ้างเซ็มไป?"
"อยากให้ใส่เนื้อให้มากกว่านี้หน่อยนะ"
ความทรงจำต่างๆนาๆถูกบันทึกอยู่ในหนังสือเล่มนี้
ทั้งๆที่คบกันมาได้แค่ครึ่งเดือนแท้ๆ
แต่เหมือนผ่านอะไรกันมามากเหลือเกิน
ฉีก
เสียงกระดาษถูกฉีก จากแมวดำ
"ทำอะไร!-"
เราโพล่งขึ้นด้วยความตกใจ
ในขณะที่ตนกำลังจะห้ามก็คิดได้ว่า ตัวเองไม่มี สิทธิ์นั้น
ตัวเองไม่ใช่คนรักของเธออีกแล้ว ไม่สามารถปกป้องคอยดูแลเธอได้อีกแล้ว
เพราะงั้นตนจึงไม่มีสิทธิ์นั้น
เราค่อยๆดูคุแมวดำฉีกความทรงจำระหว่างเราสองคนด้วยน้ำตาทีละชิ้นๆ
"รุ่นพี่ชุดนี้เป็นไงบ้าง"
"รุ่นพี่ไป บ้าที่สุด"
"ซ้อมจับมือไว้คราวหน้านะ รุ่นพี่"
เธอที่เคยเป็นคนที่รักที่สุด
ออกจะเป็นคนที่พูดอะไรทำความเข้าใจไม่ได้ไปหน่อย
แต่ก็คิดถึงคนอื่นยิ่งกว่าใครๆ
ทั้งๆที่ขี้อายแท้ๆแต่ก็ทำอะไร น่าอายไม่เข้าท่า
เวลาผ่านไปด้วยความเงียบงัน
ตอนนี้เหล่าความทรงจำทั้งหลายนั้นได้กองกับพื้น
ฝนที่เริ่มเทลงมา กระดาษเหล่านั้นเริ่มเปียกและซึมเละ และอ่านไม่ได้อีกต่อไป
สายฝนที่เทลงมาพร้อมน้ำตาของแมวดำที่ใหลพรูออกมา
"อ้าาาาาาาา"
"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
เสียงร้องไห้จากความเจ็บปวดจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอค่อยๆดังขึ้นดังขึ้นเรื่อยๆ
"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา" เธอร้องด้วยความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำอีก
จะหลบสายตาไม่ได้.....
เรา ยืนมองแมวดำร้องราวกับคนเสียสติด้วยความเจ็บปวด
ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่กันเสียงร้องของแมวดำค่อยๆเบาลง
และเงียบไปในที่สุด
"ฮะๆ ฮะๆๆ"
แมวดำหัวเราะออกมา
"ฉันแพ้แล้วสินะ"
"คุโรเนโก่ะ..." เราเอ่ยปากเรียกแมวดำด้วยเสียงแหบพร่า
"ฉันไม่ใช่คุโรเนโก่ะอีกแล้ว"
"ฉันคือกลุ้มก้อนของความเคียวแค้น กลุ้มก้อนของความชั่วร้ายที่ถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อกำจัดเหล่า เทพธิดาให้หมดสิ้น"
"ยามิเนโก่ะ"
"ด้วยร่างของข้าด้วยจิตวิญญาณขอข้า ข้าขอสาปแช่งความรัก สาปแช่งเหล่าผู้มีความรักทั้งหมดทั้งปวงในโลกใบนี้"
ยามิเนโก่ะกล่าวคำสาปแช่งออกมาด้วยความเจ็บปวด
และเดินจากไป
-----------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น